خوراك دام

تشخيص و عوامل به وجود آوردنده خطر كه از دهه ۱۹۹۰ بيماري كتوز به عنوان يك بيماري متابوليك اصلي در گله هاي گاو شيري ايالت متحده ايالات متحده شناخته شد كه از لحاظ علائم باليني و مشاهده در گله ها نسبت به اسيدوز شكمبه اي و تب شير بروز بالاتري داشت . خوشبختانه خط مش هاي آزمايشگاهي جديدي در طي اين بازه براي تشخيص پر سرعت اين بيماري شناسايي شده هست كه دامپزشكان بر پايه آن به تشخيص كتوز در گله مي پردازند . در ضمن در اين مقطع ما نيز به يك آشنايي كلي از فاكتورهاي به وجود آورنده خطر در گله هاي شيري رسيده ايم . 

آسياب ميكسر
تحليل ذهني ميزان خلل ها كتوز در يك گله مضاعف اختلال هست و تنها با تجربه مي بضاعت و توان آن را چك نمود . نر خ كتوز باليني (كه بوسيله دامداران گزينش شده است) يك ميزان محدود ميباشد كه در تمام محاسبه ها از وضيت كتوز در گله بيان مي شود . گله هاي متعدد به طور چشمگيري در تعريف كتوز باليني و توان تشخيص علائم باليني در اوايل شيردهي با يكديگر مختلف ميباشند . دامداران در گله هاي كوچك رغبت دارا هستند كه برآورد بالاتري از پيدايش كتوز باليني را گزارش دهند (Simensen و همكاران ۱۹۹۰) و دامداران در گله هاي بزرگتر رغبت به برآورد تحت خيس و دست ناچيز به دست آوردن پيدايش كتوز باليني در گله خود دارا‌هستند (بر اساس مشاهدات باليني خويش من) . به حافظه همچنين دلايلي، همت براي تمايز در بين گاوهايي كه داراي كتوز پايين باليني و باليني هستند، زياد اثرگذار مي باشد . بر اين اساس واجب ميباشد كه منش هاي تشخيصي بر مبناي خط مش هاي مقدار گيري مقدار پيدايش كتوز در گله جايگزين رويكرد هاي شناسايي بر اساس علائم باليني بوسيله دامداران گردد تا مبناي تشخيص صحيح تري از كتوز به‌وجود آيد . 
در گله هاي مواجه با مشكل كتوز، در گاوها در اوايل شيردهي مقدار جابجايي شيردان نيز افزايش پيدا مي نمايد (بيش از ۸ درصد) و مقدار حذف از گله در ۶۰ روز اولِ شير دهي هم افزايش پيدا مي نمايد (كمتر از ۸ درصد) . همچنين در گله هاي سرگرم با كتوز ممكن است نسبت بالاتري از گاوها (بيش از ۴۰ درصد) درصد چربي و پروتئين واقعي شير در آن ها به تحت ۰٫۷۰ در امتحان نخستين پس از گوساله زايي برسد (Duffied and Bagg, 2002) . . با اين هم اكنون هيچ يك از اين شواهد باليني نشان دهنده قطعي خلل كتوز در گله نمي باشد . انجام ارزيابي هاي كمي براي تشخيص پيدايش كتوز در گله گاو شيري مضاعف مفيد مي‌باشد . 
آزمون استاندارد طلايي براي تشخيص كتوز ميزان بتا هيدروكسي بوتيريك اسيد در خون (BHBA) مي باشد . اين جسم كتوني در خون مضاعف بيشتر از استون و استو استات پايدار مي باشد (Tyopponen and Kauppinen, 1980) . به طور معمول از نقطه برش براي كتوز به مقدار ۱۴٫۴ ميلي گرم در هر دسي ليتر (بيشتر از ۱۴۰۰ ميكرو مول در هر ليتر) BHBA در خون استفاده مي شود . گاوها در اوايل دوره شيردهي با غلظت BHBA الاتر از اين نقطه برش در خون فراوان در معرض خطر جابجايي شيردان و يا اين كه كتوز باليني مي باشند و گاوهاي با غلظت بالاتر از ۱۹٫۴ ميلي گرم در هر دسي ليتر BHBA در خون (در حدود ۲۰۰۰ ميكرو مول در هر ليتر) در معرض خطر كاهش توليد شير نيز قرار دارا هستند (Duffield, 1997) . در بعضا از مطالعات از ميزان تحت تري (۱۱٫۷ ميلي گرم در دسي ليتر يا اين كه ۱۲۰۰ ميكرو مول در هر ليتر) به عنوان نقطه برش براي BHBA در خون براي تشخيص كتوز استعمال كرده اند . انتخاب ميزان دقيق اين نقطه برش تعيين شده معمولاً اثر جرئي برروي تعبير و تفسير نتايج مبتني بر گله دارااست . به طور كلي كتوز باليني دربرگيرنده سطح هاي بالاتري از BHBA در حدود ۲۹ ميلي گرم در هر دسي ليتر (۳۰۰۰ ميكرو مول در هر ليتر) يا اكثر مي باشد . بعضا از گاوها با اندازه BHBA بالا بدون نشان دادن هيچ دسته نشانه ها باليني هستند، حتي اشتهاي مطلوب و مصرف طعام طبيعي نيز دارا‌هستند .